Basic HTML Version
KÜLLİYAT-I VUSTA
271
• Ensar’a karşı çok güzel davransın, iyiliğini onlardan esirgemesin,
çünkü onlar daha önce Medine’de yerleştiler. Daha önce iman etmişlerdi.
İyilik yapanlarının iyiliğini kabul etsin. Suç işleyenlerini de affetsin.
• Diğer beldelerin ve ülkelerin ehline de lütfunu ve iyiliğini
ulaştırsın. Çünkü onlar İslam yardımcılarıdır. Gelir kaynaklarıdır. Ve
düşman öfkeleridir. Rızaları olmak şartıyla onların ihtiyaçlarından fazla
malları onlardan alınır –ve İslami devlete verilir–.
• Arab’a da –bağı barkı olmayıp göçebe halinde çadırlarda yaşayan-
lara da– iyilik yapılmalıdır. Çünkü onlar Arapların aslı ve İslam’ın mad-
desidirler. Onlardan orta, iyi değil de etrafta kalan malları alınıp yoksul-
larına verilmelidir.
• Allah (c.c.)’ın ve Resulullah (s.a.v.)’ın zimmet ve korumalarında
bulunan Müslüman olmayanlara verilen söz, tamamen yerine getirilmeli-
dir. Onlar savunulmalı ve onlar için savaşılmalıdır. Güçlerinde olmayan
haraç ve iş, kendilerine teklif edilmemelidir.’
Vefat edince onu çıkardık. Biz de onunla çıkıp yürüdük. Hz. Aişe
(r.a.)’nin kapısına geldik. Hz. Ömer oğlu Abdullah (r.a.) selam verdi ve
“Hattab oğlu Ömer (r.a.) izin istiyor” dedi. Hz. Aişe (r.a.) ‘Giriniz’ dedi.
Cenaze girdirildi hemen orada iki arkadaşı yanında –mezara– koyuldu.
Defin işi bittikten sonra o cemaat bir araya geldi. Abdurrahman:
‘Bu işinizi sizden üç kimseye bırakın’ dedi.
Hz. Zübeyir (r.a.) ‘Ben, işimi Hz. Ali’ye bırakırım.’
Hz. Talha (r.a.) ‘Ben, işimi Hz. Osman’a bıraktım.’
Hz. Sa’d (r.a.) ‘Ben, işimi Avf oğlu Abdurrahman’a bıraktım.’
Abdurrahman (r.a.) ‘İkinizden hangisi bu işten uzaklaşırsa iş (halife-
lik tayini) ona bırakılır. Allah (c.c.) onu görür ve gözetir. Her birinizden
hangisi bu işi üstlenirse düşünsün.’ Her ikisi büyük bilgin, Hz. Osman
(r.a.) ve Hz. Ali (k.v.) susturuldular.
Abdurrahman (r.a.) ‘İşi bana bırakır mısınız? Allah (c.c.) beni görür
gözetir. Ben, en üstününüzün seçilmesinde kusur etmem.’ İkisi (r.a.)
‘Evet’ dediler.