Basic HTML Version
148
Hem de işaret ediyor ki doğruluk üzerine devam etmek ancak doğrula-
rın beraberliğiyle kazanılır. Zira doğruların zümresinden ayrılmak insanı
hıyanete, ayrılığa ve şaşkınlığa kolayca götürür. Zira eğri büğrü ve şerli-
lerle beraber olmaktan şer kıvılcımları insanın kalbine sıçrar, kalbi yakar,
öldürür, fakat farkına varılmadan. Nasıl ki iyilerin sohbetlerinden feyzin
katreleri, bereketin meltemleri kalbe kavuşunca kalbi ihya eder, içindeki
faziletleri, zikri, fikri ve yüksek amaçlara meyli meydana getirir; fakat şu-
uruna varılmadan. Dolayısıyla denilmiştir:
Kâmillerle kemal kemaldedir,
cahillerle kemal zevaldedir.
ني �
ق ِ
دا َّ
صلا َ
ع َ
م
yerine,
او ُ
ق َ
د َ
ص َ
نيذ َّ
لا َ
ع َ
م
denilmemiş, şu işaret için: Din ve dü -
yanın düzelmesi için çalışanın, huzurlu hayata, ebedi saadete ulaşabilmek
için uğraşanın, doğruluk bahçesinde durup, hiç istikametten ayrılmayan
kimselerle beraberliği esastır. Zira sohbetleri daha da etkili, yararlı ve yön
vericidir. Feyiz ve bereketleri daha da kolay ve kalıcıdır. “Es sadıkîn” ism-i
fail olduğundan sebat ve devam onun ayrılmaz özelliğidir.
Âlimler derler: Bu beraberlik suri olabilir ki; doğrularla oturup, kalkar-
sın, nurlu yüzlerine bakarsın, sözlerini dinleyip, uygularsın, iyiliklerini ve
meziyetlerini konuşursun ve gönüllerinde yer edip, sevgilerini kazanmak
için makamlarına layık mali ve bedeni hizmetleri kendilerine sunarsın.
Manevi de olabilir ki, doğruların gıyabında hallerini, sözlerini, işlerini
düşünüp, ona göre kendine çeki düzen verirsin, ahlakıyla ahlaklanıp, git-
tikleri yolu takip edersin, muhabbetlerini kalbinde saklarsın, nur ve nisbet-
lerinden nasibini alırsın ve sevgilerinde fani olursun. Nitekim denilmiştir:
ي ِ
ت َ
رو ُ
ص َ
كي ِ
ف ِ
لَ
ت ْ
جَ
ت ْ
م َ
ل ا َ
م ِ
ن ْ
ف َ
ت ْ
م َ
ل َ
و * ا ً
ي ِ
نا َ
ف ُ
كَ
ت َّ
ي ِ
ف ْ
م َ
ل ا َ
م ي ِ
ن َ
و ْ
هَ
ت ْ
م َ
ل َ
ف
“Bende fani olmayınca, beni sevmezsin. Yüzün görüntümü yansıtma-
yınca, fani olmazsın.”
111
Ayna temiz ve sağlam ise karşısında duranın görüntüsünü yansıtır. Yok-
sa kirlidir, sağlam değildir.
Tarikat erbabı ekolünde manevi beraberliğe
“
rabıta
”
denilir. Hace-i
Ahrar (k.s.) Reşehat’ta, büyük Şâfiî Fakîhi, İbnü’l-Hacer-i Heytemi (r.a.),
Fetevay-ı Hadisiyyede bu ayeti rabıtanın ispatına delil gösterirler. Çün-
kü bu beraberliği sadece suri beraberliğe bağlamak sebepsiz ve delilsiz
111 el-Bahru'l-Medîd, III/238
KÜLLİYAT-I SUĞRA